ROZDZIAŁ PIĄTY

           Środa. Minęły już dwa dni i nic szczególnego się nie wydarzyło. Nie widziałam żadnych duchów, ani mojego brata. Jednak mówił całkiem serio z tą przeprowadzką. Nie muszę wspominać, że mama nie ucieszyła się tą nowiną, jak zapewne tata również. Mam to szczęście, że ciągle nie ma go w domu i nie musiałam słuchać jego wyzwisk na Williama. Natomiast Rosalie także się nie pojawiła, to tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że miałam lekki udar słoneczny. Chociaż, muszę przyznać, było to dość przerażające, nie sądzicie? Jedyną prawdziwą rzeczą, był mój kotek – Artemida. To imię od razu mi do niej spasowało, a kotce najwyraźniej się bardzo spodobało. Dziwny sen wciąż tkwił w mojej pamięci i nie mogłam pozbyć się odczucia, że to jednak jest prawda.

            Siedziałam właśnie w szkole, na pierwszej w tym dniu lekcji. Matematyka – o zgrozo!

Wciąż siedziałam sama, jeszcze przed śmiercią Rosalie ustaliłyśmy, że w ławce usiądziemy razem, tak jak reszta klasy. Lecz po tym tragicznym wypadku, dla mnie to się zmieniło.

Zadzwonił dzwonek, każdy zajął swoje miejsce, a do klasy weszła pani Derg. Nie musze wspominać, że w każdej klasie trafi się wredna nauczycielka, która tylko czeka jak uprzykrzyć życie uczniom. Nikt nie chciałby jej podpaść, oj nie.

Wszyscy czekaliśmy w milczeniu czekał, aż pani Derg wpisze temat do dziennika, gdy nagle ktoś otworzył drzwi. Oczywiście matematyczka ceni punktualność i kulturę osobistą, do której łatwo możemy zaliczyć pukanie do drzwi. To jej się na pewno nie spodoba.

Każdy z nas otworzył szeroko oczy, gdy do klasy weszła, pełnym wdzięku krokiem, dziewczyna. Ubrana była w czarną, krótką sukienkę z złotym paseczkiem w talii, czarne rajstopy w duże litery i botki na koturnie Gucciego. Wszędzie rozpoznam takie buty. Łatwo przyszło się domyślić skąd owa dziewczyna jest. Zapewne o niej mówiła Rose na wakacjach. Nie tylko to zwróciło uwagę, ale jej piękna oliwkowa karnacja i długie, kręcone, ogniście czerwone włosy. Ciekawe jak wygląda jej brat bliźniak, mam tylko nadzieję, że nie ma takich włosów jak ona!

Jest piękna – pomyślałam.

Gdy odchrząknęła, każdy wrócił do rzeczywistości.

– Dzień dobry – powiedziała z widocznym znudzeniem.

– Dzień dobry – Pani Derg zmrużyła oczy i spojrzała na nią z pogardą. Oj nie będzie miała miłego życia z tą nauczycielką. – Jak mniemam jesteś Nina Branch?

– Przez „a”, nie „e” – Nina uśmiechnęła się słodko. Kolejna wredna koleżanka z klasy. Super!

– Czy coś się stało? – zapytała nauczycielka.

– Nie, dlaczego?

– Wakacje przedłużone o dwa dni? Głowa w Nowym Jorku? – powiedziała Derg.

Nina spojrzała na nią z góry i odparła.

– Nevermind. – Machnęła ręką. – Wcale się tu nie prosiłam, nie zamierzam być miłą, potulną owieczką dla każdego, tylko dlatego, że tak wypada. – Spojrzała  na swoje czarne paznokcie. – Więc pozwoli pani, że usiądę w ławce, przecierpię te sześć godzin i wrócę do swoich spraw. – Posłała Derg jadowity uśmieszek i ruszyła w moją stronę.

FAKT. Tylko u mnie jest wolne miejsce. Nie wierzę, że muszę ją znosić codziennie. Postanowiłam być jednak miła dla nowej koleżanki.

– Cześć, jestem Sophie, możesz mówić mi Soph. – Uśmiechnęłam się przyjaźnie.

Spojrzała na mnie, wyraźnie znudzona całą tą sytuacją i powiedziała.

– Najwyraźniej słyszałaś jak się nazywam, więc nie będę tego powtarzać i nie licz na jakąś wielką przyjaźń. – Spojrzała na swoje paznokcie. – I tak zaraz nas tu nie będzie. – Odwróciła się do tablicy i skupiła na bazgraniu swojego zeszytu, nie zważając na to co mówi, wciąż oszołomiona, pani Derg.

Za miła to ona nie jest. – pomyślałam. – Szykuje się ciężki rok Sophie.

Tylko kto by przypuszczał, że aż tak ciężki?

                                                                       ***

– I udało ci się coś znaleźć? – zapytał Ninę Daniel, w drodze na kolejną lekcję.

– Hm, niech pomyślę – powiedziała. – Oprócz irytujących nauczycieli i ciągle gapiących się na mnie ludzi? Raczej nie!

– A ty ciągle swoje, nigdy się nie zmienisz, tak?

Uśmiechnęła się do niego promiennie.

– Przecież wiem, że i tak mnie lubisz, już nie bądź taki sztywny.

– Jasne, jasne. Już cię dobrze poznałem o Wielka Wyrocznio – powiedział Daniel, szturchając ją lekko w ramię.

– No dobra, a ty znalazłeś coś? Z nikim nic podejrzanego się nie działo? – zapytała.

– Nie. A ty nie natknęłaś się na jakąś zabłąkaną duszyczkę przy jakimś człowieku?

– Ech – westchnęła – Nic, a nic. To jest jak szukanie igły w stogu siana, nigdy nie znajdziemy tego Przejścia! – krzyknęła.

Każdy spojrzał w jej kierunku. Mimo tłoku i gromkiego hałasu. Nina w ogóle się tym nie przejęła.

– Dziewczyno opanuj się! Chcesz żeby nas rozpoznali? Nikt nie musi o tym wszystkim wiedzieć - szepnął ostro. – Bądź ostrożna i uważaj na siebie, ja już muszę iść. Pogadamy po lekcjach, miejmy tylko nadzieję, że Jack coś znalazł.

***

            Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu, z dala od tych wszystkich ludzi. Miałam po prostu dość, chciałam…

– Auć – wymsknęło mi się z ust.

- Sory.

Spojrzałam w górę i nie uwierzycie kogo zobaczyłam! Mojego znajomego motocyklistę! Ciągle wyglądał apetycznie. Zaraz, zaraz, odkąd to zaczęłam interesować się płcią przeciwną?! Nie mam pojęcia!

– Znowu to samo?! – zapytałam.

– Ach, to ty. - Zmrużył oczy. – Lepiej uważaj jak chodzisz.

– Ja? A może to ty zacząłbyś się rozglądać, świat nie kręci się tylko wokół ciebie!

– Boże, najlepiej zostawmy tą całą sprawę w spokoju. Mam już dość na dziś, więc nie psuj mi jeszcze bardziej dnia dobra? – powiedział.

– Ha! Ja tobie psuje dzień?! – Żachnęłam się. – A może to ty psujesz go mi?

– Nie ważne! Zejdź mi z drogi dziewczyno – powiedział odpychając mnie na bok.

Co za palant! – pomyślałam. - Jeśli jeszcze raz będę musiała go spotkać, to nie wytrzymam!