ROZDZIAŁ ÓSMY

           Stałam właśnie w portierni siłowni i czekałam, aż ktoś wreszcie łaskawie przyjdzie i mnie nakieruje. Już miałam wyjść dość zniecierpliwiona, gdy bocznym wejściem weszła młoda dziewczyna i stanęła za ladą.

– Och, najmocniej przepraszam! Nie słyszałam, że ktoś przyszedł. – Zaczęła poprawiać ubranie i włosy. – Byłam trochę zajęta. No, ale przejdźmy do rzeczy, co cię do nas sprowadza? – Uśmiechnęła się przyjaźnie.

            Nie chcę wdawać się w szczegóły, czym była tak… zajęta, ale chciałam jak najszybciej zacząć. Skoro Rosalie twierdzi, że zajmie mi to około tygodnia, mam nadzieję, że zleci on dość szybko. Nie przepadałam zbytnio za takimi miejscami, gdzie musisz publicznie się pocić! To dość… krępujące jak dla mnie. Zresztą, cały czas liczę, że duch dziewczyny, który mnie dzisiaj odwiedził, wcale nie będzie się chciał ze mną bić. Najlepiej, żebym z nikim nie musiała się bić.

– Mam już karnet. – Podałam go dziewczynie – Tylko, nie wiem dalej, co i jak. – Uśmiechnęłam się  nieśmiało.

- Och, indywidualne nauczanie, czy ty nie jesteś przypadkiem młodszą siostrą Willa?

Spojrzałam na nią nieco zdziwiona.

– No nie aż tak młodszą, ale tak – odpowiedziałam.

Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie promiennie, ukazując zadbane zęby.

– Miło mi cię poznać, nazywam się Beatrice, a ty zapewne Sophie?

– Tak, i również miło mi cię poznać. – Uśmiechnęłam się niepewnie, nie bardzo wiedząc, co sądzić o tej wylewności uczuć.

– No dobra, chodź, zaprowadzę cię do twojej sali - mówiąc to wyszła zza lady i ruszyła przodem.

– Jak to do „mojej sali”? – zapytałam.

– Masz osobną salę, specjalną na twoje treningi.

– Och.

            Przez chwilę szłyśmy w milczeniu, co chwila zza mijanych drzwi dobiegała muzyka, podnoszenie sztangi, czy polecenia trenerów. Praktycznie każde z tych drzwi były oszklone i można było zobaczyć wiele osób ciężko pracujących nad swoim ciałem.

– Dlaczego ja mam nauczanie indywidualne, a te drzwi nie są oszklone jak reszta? – zapytałam, gdy zatrzymałyśmy się przed szarymi – podobnie jak ściany - drzwiami.

– Hm. – Popatrzyła na mnie zamyślona – Albo jeszcze nic nie wiesz, albo nie wszystko do końca, no, ale nie długo wszystko się wyjaśni. Zaufaj mi. – Mrugnęła do mnie i otworzyła drzwi. – Wejdź i się przebierz, tam po prawej jest szatnia, zaraz przyjdzie do ciebie ktoś, kto będzie twoim instruktorem.

– Dzięki – powiedziałam, a ona uśmiechnęła się i wyszła.

            Sala dość spora, porównując ją z pozostałymi. Tylko, że tutaj było wszystko od materacy, po różnego rodzaju sztangi, kijki i tak dalej.

            Szybko przebrałam się w mój dres, związałam włosy i po około pięciu minutach stałam przy oknie, podziwiając niesamowity widok morza i wzgórz za oknem. Po chwili usłyszałam otwierające się drzwi, lecz nie mogłam się odwrócić, wciąż urzeczona widokiem.

– Niesamowite, prawda? Też nigdy nie mogę się napatrzeć, a z tej sali jest najpiękniejszy widok. – Zamarłam na dźwięk tego głosu. Znałam go i to za dobrze, tylko skąd on się tu wziął?

            Powoli, lecz z ociąganiem, odwróciłam się.

            Wciąż zapiera mi dech w piersi, gdy go widzę. Wysoki, przystojny, dobrze zbudowany brunet, o mocnej linii szczęki. Na szczęście, nie wywołuje już tych uczuć, co przed laty. Mogę odetchnąć z ulgą. Chociaż przyznam, że trochę się zmienił i to nie na gorsze, oczywiście.

– Soph?! – Nie krył zdumienia.

– Cześć Xawier, też miło cię znowu widzieć.

– A… ale jak to możliwe… Ty?!

– Dobra. – Spojrzałam na niego nieco zirytowana. – Wiem, że za mną nigdy nie przepadałeś i skoro tak ci przeszkadza moje towarzystwo, to zamień się i niech ktoś inny mnie trenuje.

– Ja za tobą nie przepadałem? – Wybałuszył oczy – Zresztą nie o to mi chodzi. Jak to w ogóle możliwe? Will nie wspomniał, że nowym Przejściem, którego mam trenować i strzec jesteś ty!

– Co?! – Teraz to ja wytrzeszczyłam na niego oczy. – Chcesz mi powiedzieć, że ty, ta, jak jej tam, Beatrice, jesteście Strażnikami?!

– No jasne! To ty nic nie wiedziałaś? – Zdziwił się.

– Wiesz, wiedziałam dokładnie tyle samo, co ty o mnie.

            Staliśmy tak przez parę dobrych minut, przyglądając się sobie. Był bardzo przystojny, jeszcze jakiś czas temu powaliłby mnie na kolana - co miłość nie robi z człowiekiem. Lecz na cale szczęście już się z tego wyleczyłam. Zresztą wtedy nie miałam u niego najmniejszych szans, tak samo jak i zapewne teraz.

– Bardzo się zmieniłaś, od naszego ostatniego spotkania – powiedział, przerywając milczenie.

– Ty również, chociaż nie tak bardzo. – Uśmiechnęłam się.

            Odwzajemnił mój uśmiech i coś we mnie drgnęło, na szczęście to było chwilowe.

– No dobra, – spojrzał na zegarek wiszący na ścianie – zabierzmy się do roboty, nie jest znowu tak późno, może uda nam się jakoś uporać w dwie godzinki z Tai Chi. Masz szczęście, inaczej uczyłabyś się tego parę miesięcy, a może nawet i dłużej, aby dojść do precyzji.

W ciągu czterech godzin nauczyłam się wszystkiego. Nie było tak trudno jak z początku przypuszczałam, ale nie ukrywam, dorobiłam się kilka dość sporych siniaków, z czego już nie byłam zadowolona. Liczne zbliżenia z Xawierem z początku nie ułatwiały mi nauki. Z czasem starałam się nie myśleć, kto jest moim nauczycielem. Miałam nadzieję, że moje treningi naprawdę potrwają tydzień i nie będę musiała już go oglądać. Od ostatniego razu zrobił się naprawdę przystojny. Ech.

Po treningu wzięłam szybki prysznic. Mimo wszystko nawet Przejścia intensywnie się pocą. Pożegnałam się ze wszystkimi i ruszyłam do wyjścia, gdy nagle z jednego z pomieszczeń wybiegł Xawier.

– Soph! Zaczekaj! – Podbiegł do mnie jeszcze lekko mokry i pachnący czymś ładnym. – Odprowadzę cię, jest już dość późno.

– Nie, dzięki. Nie musisz, poradzę sobie – powiedziawszy to otworzyłam drzwi i wyszłam na chłodne nocne powietrze.

– Oj nie, nie. Nigdzie sama nie idziesz. – Dorównał mi kroku.

– Spokojnie, jest tu pełno ludzi, bez względu na porę, nic mi się nie stanie.

– I tak cię odprowadzę, teraz może stać ci się cokolwiek, nie zapominaj, kim jesteś. Zresztą – popatrzył na mnie, taki silny, pewny siebie… – jesteś pod moją szczególną opieką, więc to jest moim zadaniem.

– No dobra, niech ci będzie. Mieszkam jakieś 20 minut stąd.

            Szliśmy w milczeniu przez kolorowe od świateł przedmieścia. Dobrze, że rodziców nie było w domu, bo nie byli by zadowoleni, że ich córka w trakcie roku szkolnego wraca do domu o pierwszej w nocy.

– Wow! To Xawier!? – Przed moim towarzyszem pojawiła się zafascynowana Rose. – Wow! – powtórzyła - Dlaczego go nie było gdy ja żyłam? Zmienił się na wielki plus!

            Do tej pory nie przyzwyczaiłam się do jej materializowania się gdziekolwiek, więc drgnęłam przestraszona. Xawierowi nie uszło to uwadze. Spojrzałam na niego, następnie na Rosalie, a ona pokiwała przecząco głową. A więc on nie wie, że ona tutaj jest.

– Coś się stało? – zapytał z niepokojem.

– Nie nic, zobaczyłam tylko nietoperza.

– Na pewno?

– Tak, nie martw się. – Uśmiechnęłam się do niego, co miało go utwierdzić w mojej odpowiedzi.

– Ale jesteście sztywni! Spójrz na niego jak się zmienił… I ty… I po prostu nic? Nie wierzę, naprawdę! – powiedziała Rose materializując się dosłownie wszędzie.

Zgromiłam ją wzrokiem. Będziemy musiały poważnie porozmawiać, bo to jest nie do wytrzymania. Chyba zrozumiała mój przekaz i rozpłynęła się w powietrzu jak zawsze.

Po 20 minutach staliśmy pod moimi drzwiami, wciąż żadne z nas się nie odezwało, to było naprawdę krępujące.

– Hm...

– No, więc...

Zaczęliśmy mówić jednocześnie.

– Ja już pójdę. Jestem zmęczona, a jutro czeka mnie szkoła i kolejny trening. Także dobranoc i dzięki za odprowadzenie – powiedziałam i zaczęłam wchodzić do domu.

– Nie mogę się doczekać, dobranoc – odpowiedział Xawier.

Nie zdążyłam w ogóle na to zareagować, ponieważ był już na chodniku. O co mu chodziło z tymi ostatnimi słowami? Przecież nigdy za mną nie przepadał. Zamyślona zamknęłam drzwi.